|
|
| 13 jan 2019 |
09:18 |
|
Een op de drie Vlaamse dierenartsen kampt met een burn-out
Een op de drie actieve Vlaamse dierenartsen kampt met een effectieve burn-out. Dat blijkt uit een studie van professor Elke Van Hoof (VUB), die zaterdag werd voorgesteld in Leuven. Het risico is het grootst bij vrouwen en jongeren. Belangrijkste oorzaak is het onevenwicht tussen werk en privéleven.
|
|
De enquête “What’s up, Doc?” werd uitgevoerd door professor Elke Van Hoof en haar team aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Het onderzoek werd besteld door Savab (Small Animal Veterinary Association Belgium), een vzw rond geneeskunde van gezelschapsdieren. Het is de eerste enquête die peilde naar het welzijn en de mentale gezondheid van Vlaamse dierenartsen.
In mei vorig jaar trokken de Vlaamse dierenartsen aan de alarmbel. Het gevoel overheerste dat hun beroep meer en meer gepaard gaat met depressie, burn-out en sombere gedachten. In november 2018 werd via de Orde der Vlaamse Dierenartsen een online vragenlijst uitgestuurd naar 3.600 actieve en een 200-tal niet-actieve dierenartsen. In totaal deden 681 overwegend actieve dierenartsen mee aan het onderzoek.
De resultaten zijn alarmerend. Een op de drie heeft een burn-out volgens de Utrechtse Burn-out Schaal. Bijna een op de vier beschikt niet langer over voldoende veerkracht volgens de Utrechtse Bevlogenheidsschaal. Het risico op een burn-out is significant hoger bij vrouwelijke dierenartsen en hun jongere collega’s tussen 26 en 45 jaar.
Het onevenwicht tussen werk en privéleven is volgens de onderzoekers de grootste boosdoener. “Werken onder tijdsdruk, wachtdiensten en weekendwerk maken dat de dierenartsen weinig tijd en energie overhouden voor hun familie, vrienden en hobby’s”, stelt professor Van Hoof. De dierenartsen hebben lange werkdagen en kloppen gemiddeld zestig tot honderd uur per week. Gemiddeld verrichten ze tweemaal per week nachtwerk.
Tweede struikelblok is de financiële druk. “De Vlaamse dierenartsen worden onvoldoende vergoed voor de vele overuren en het nacht- en weekendwerk. Ook door noodzakelijke investeringen in hun praktijk met hoge kosten voor materiaal en door wanbetalers onder de klanten is de situatie financieel vaak onhoudbaar.” In vijf jaar is de concurrentie met vijftien procent toegenomen.
De weerslag op het privéleven en de financiële kopzorgen zijn de twee belangrijkste redenen waarom vooral jonge dierenartsen stoppen met een eigen praktijk. Voorts klagen de dierenartsen over de zware taakinhoud. De dierengeneeskunde evolueert pijlsnel en daardoor is doorlopend bijscholing nodig.
Tot slot weegt de emotionele belasting zwaar door. Het gaat niet alleen om emotionele beslissingen over de dieren zelf. Maar ook en steeds meer om hun emotionele en (te) mondige baasjes, die zich op elk moment van de dag en nacht als dokter Google opstellen. De dierenartsen stelden in de enquête ook dat ze geen steun van de overheid krijgen.
Het onderzoek duidt enkele richtlijnen voor de nabije toekomst aan. Zo moet de toegang tot hulpverlening vergemakkelijkt worden, zou een mentor tijdens de opleiding de moeilijke context kunnen helpen voorbereiden en kan de financiële druk verlicht worden door een betere regeling via de beroepsvereniging.
|
|
|
|
