Allereerst de plofkippen. De plof/bof-kip heeft ongetwijfeld zijn naam te danken aan de hoge groeicapaciteiten die de genetica van het kuiken met zich meebrengt. Is men er zich echter wel van bewust dat deze kuikens vandaag de meest duurzame vorm van vleesproductie meebrengen met de laagste co2-footprint en dus op ecologisch vlak de hoogste efficiëntie garanderen voor de productie van dierlijke eiwitten?
Waarop baseert Jeannine Leduc zich als ze standpunten inneemt omtrent veelvuldig antibioticagebruik, massaal fijnstof, geurhinder, vervuilde mest en water, lawaaihinder door kakelende kippen en vervuilende vrachtwagens? Iedereen is vrij om een mening te hebben maar hier worden bepaalde limieten bereikt en zelfs overschreden.
Het houden van dieren en het daarbij horende systeem zijn nu eenmaal niet los te koppelen van transport, periodieke geur- en geluidshinder en met momenten misschien overlast. Als we echter objectief kijken naar de praktische en financiële inspanningen die onze sector de laatste decennia heeft geleverd - op vlak van bedrijfshygiëne, verbeterde technieken voor ventilatie en emissieverlaging, energiebesparingen, verstrengde mestnormen - dan verdient deze sector de spreekwoordelijke pluim.
Al deze maatregelen dragen dagelijks bij tot een verlaagd antibioticumgebruik, een verlaagde uitstoot van ammoniak en fijnstof en een bewuster gebruik van pluimveemest. Uit studies blijkt ook dat de moderne vrachtwagens minder vervuilend zijn dan bepaalde oude auto’s of bromfietsen.
Schaalvergroting is ook in onze sector van levensbelang. In beide hierboven vernoemde opinies wordt er verwezen naar megabedrijven. Binnen onze sector is er ruimte voor alle types van productie: van lokale, kleinschalige en biologische bedrijven tot grotere, ontwikkelde bedrijven die hard inzetten op efficiëntie, kostenbesparing en rendement. Zijn dat dan megabedrijven? Als vakorganisatie willen wij benadrukken dat het, van welke grootte en omvang dan ook, telkens gaat om familiale bedrijven die ervoor kiezen om op een zelfstandige basis en met veel ondernemerschap een toekomst uit te bouwen voor hun bedrijf, ieder op zijn eigen manier. Dit binnen het wettelijke kader op vlak van dierenwelzijn en binnen de VLAREM-reglementering op vlak van afstandsregels, ammoniakemissie, geur- en stofproductie.
Met agrarisch racisme is niemand gediend. Laten we het debat alstublieft sereen houden en mensen die in de landbouwzone zitten, de kans geven hun werk te doen. Zij willen geen mensenlevens verwoesten. Neen, hun opdracht is heel simpel: veilig voedsel produceren voor de consument. En dat nog altijd aan bijzonder vriendelijke prijzen.
