Hitte en droogte worden opgegeten door Corona

Weerkundigen en klimaatexperts kunnen er niet meer naast kijken. Sinds 1833 is het in België gemiddeld 2,5 graden warmer geworden. Was het doel van Parijs niet dat de opwarming ­wereldwijd onder de 2 graden Celsius moet blijven in vergelijking met het pre-industriële tijdperk?

Stijgende temperaturen, extreme droogtes, smeltende ijskappen: het kan de politici in België nauwelijks aanzetten tot maatregelen die echt een ommekeer teweegbrengen in ons gedrag en onze manier van wonen, produceren, consumeren, werken en ontspannen. Onder het mom dat je mensen geen drastische maatregelen kunt of mag opleggen vanwege hun vrijheid en beslissingsrecht. Onder het mom dat je de industrie niet te zwaar onder druk mag zetten, en de handel niet mag beperken, omdat je het economische weefsel daardoor onherstelbare schade zou toebrengen.

Hoe anders reageren diezelfde politici als het om het ­coronavirus gaat. Wekenlang moest de Belg thuisblijven. Hij mocht alleen naar de dokter, naar zijn werk en naar de winkel om eten te kopen. Het sociale leven werd gedwongen op nul gezet. Daarna moesten we mondmaskers dragen, sommigen mochten na 23.30 uur de straat niet meer op en het aantal mensen met wie je op ­café of restaurant mag, werd fors beperkt. Nu wordt mensen ook de toegang tot de zee ontzegd. Het ­gevolg: de economie krimpt dit jaar met meer dan 11 procent, de werkloosheid piekt. Tot 2025 zullen we de gevolgen voelen. Vrijheidsbeperking en een aanslag op de economie zijn plots geen argumenten meer.

Waarom hebben de virologen duidelijk meer te zeggen dan de klimaatwetenschappers? Omdat het om een gezondheidscrisis gaat met bijna 10.000 doden, al zullen we pas eind dit jaar weten hoe groot de oversterfte echt is. De klimaatcrisis is nochtans ook een gezondheidscrisis. Alleen al door de hitte hebben we elk jaar honderden tot een paar duizend extra overlijdens. Maar het is veel meer dan dat. Het is een bestaanscrisis die veel meer doden zal veroor­zaken, misschien niet in de eerste plaats hier, maar wel ­elders in de wereld. Is dat het argument om er niet dringend werk van te maken: de mogelijkheid dat wij toch van de ergste gevolgen gespaard zullen blijven? Of het feit dat de doden niet nu meteen voor onze ogen vallen? En dat ­politici nu eenmaal niet bezig zijn met de lange termijn, maar alleen met hun volgende verkiezing?