Midden 2006 overleed haar man. Ineens en onverwacht, aan een hartaanval. Van de ene op de andere dag moest Greet (56) hun levenswerk, een boerderij in het glooiende Pajottenland met 180 runderen, alleen torsen. “Natuurlijk flitst de onzekerheid dan door je hoofd. Hoe ga ik dit in hemelsnaam verderzetten? Maar mijn ouders en zussen sprongen bij, tot ik stilletjes weer op krachten was gekomen.”
En vooral: haar vier kinderen gaven meteen aan dat ze mee wilden knokken om het bedrijf overeind te houden. Ook al waren Tienke (29), Eulaly (27), Robbert (21) en Kamie (19) toen nog jonkies. Overdag gingen ze naar school, ’s ochtends en ’s avonds balanceerden ze tussen koeien melken, stallen kuisen en huiswerk maken. “Ik denk dat het hen heeft geholpen met de verwerking van hun papa’s dood. Natuurlijk zijn er soms spanningen, maar die vind je in elk gezin. We hebben veel respect voor elkaar, net omdat we weten wat we aan elkaar hebben. En al hebben gehad.”
De boerderij, waar bijna alle kinderen voltijds aan de slag zijn, omvat intussen ook een hoeveslagerij en een kraam op de markt. “Enkel mijn jongste dochter, Kamie, twijfelt. Zij ziet minder toekomst in de landbouw. Maar dat kan en mag, zolang ze zich maar goed voelt bij wat ze doet. Ik ben al blij dat de opvolging is verzekerd.”
Van 6 tot 20.30 uur
Misschien is de inschatting van Kamie nog zo gek niet, want de boerenstiel hangt aaneen van de onzekerheid. En zelfs al werk je zoals Greet elke dag van 6 uur tot 20.30 uur, dan nog komt de kaviaar niet vanzelf binnen gestroomd. “Niet zozeer de harde arbeid schrikt af, maar wel de verloning. Vooral ook hoe die twee niet in verhouding staan. Bovendien moeten we steeds harder werken voor hetzelfde inkomen. Ik begrijp dat structuur en beleid nodig zijn, maar de reglementering wordt steeds strikter. Maar als je voortdurend hebt geïnvesteerd, stap je er ook niet zomaar uit”, zegt Greet.
Maar eerlijk: stoppen is eigenlijk het laatste dat ze zou willen. “Je krijgt dat moeilijk uitgelegd aan een buitenstaander, maar mijn hart ligt daar. Ik heb ook niet de behoefte om ver en lang op vakantie te gaan, ik kan het werk moeilijk loslaten. Eens een dag of twee weg, dat lukt nog net. Door de vertrouwensband die ik heb met mijn kinderen.”
Met hun deelname aan Boerenjaar wil Greet naar eigen zeggen “het imago van de landbouw een boost geven”. De afstand tussen de ‘gewone mensen’ en het boerenleven verkleinen, dat ook. “In de hoop dat ze zien dat we elke dag inspanningen doen om goede, betrouwbare producten af te leveren.”
‘Boerenjaar’ is vanaf 7 januari te zien op Vier.
Familie Verniest uit Oedelgem: Mieke (38), Luc (39), Elena (13), Louise (11), Leonie (8)
Stiel: Melkvee, varkens en een B&B
Met meer dan 1.000 vleesvarkens en 130 zeugen, een eigen hoevewinkel en een eigen beenhouwerij heeft de familie Verniest de handen vol.
Michel Hendrickx (52) uit Hoegaarden
Stiel: Aardappelboeren.
Michiel Hendrickx en zijn assistent Dieter (29) oogsten jaarlijks tonnen aardappelen, goed voor enkele miljoenen zakjes chips.
Familie Cobbaert uit Oedelem: Jan (51), Katrien (48), Elyn (24), Delphine (23), Louis (20).
Stiel: Melkvee en varkens.
De familie Cobbaert heeft bijna 1.000 varkens. De bouw van een nieuwe melkrobot is een serieuze investering die hun leven ingrijpend zal veranderen.
Familie Lowet uit Gutschoven: Erwin (49), Annick (47), Lenka (21)
Stiel: Melkvee en akkerbouw. Samen runnen ze ook een zorgboerderij.
De familie Lowet houdt ongeveer 350 koeien, verbouwt meer dan 100 hectare én ze teelt kleinfruit.
Familie Schreurs uit Kozen: Paul (58) en Daan (28)
Stiel: appelen en peren.
De familie Schreurs heeft 25 hectare fruitplantages, maar
